Onnozelaars… Een schot in de roos
Door Viviane Redant – gepubliceerd op 09 januari 2020
Het is een mooi initiatief, en stilaan een traditie aan het worden van het Symfonieorkest Vlaanderen, om in de kerstvakantie een klassiek concert aan te bieden op maat gesnoeid van kinderen. Het is ook mooi van ouders en grootouders dat ze hun jonge kinderen op deze manier de opstap bieden naar klassiek muziek.
Het is eens iets anders dan K3, let wel die populaire meezingers mogen er ook zijn. Maar door de aanpak van het Symfonieorkest Vlaanderen, in samenwerking met de mannen van Die Verdammte Spielerei die onnozelheid en kinderlijke fantasie als leidraad nemen, leren kinderen op een speelse manier het brede spectrum van muziek kennen, want ook klassiekers kunnen fris gebracht worden. Een programma voor wie jong, of jong van hart is.
De Blauwe Zaal van deSingel zit afgeladen vol. Voor aanvang is het uiterst rumoerig door de vele mondjes die hun verhaal doen of vragen stellen. Wanneer de lichten dimmen is het plotsklaps muisstil. In een diffuus nachtblauw licht betreden de muzikanten en dirigent Martijn Dendievel (nog maar net genomineerd met het Gouden Label Debuut van Klassiek Centraal) het podium. De instrumenten worden op hun plaats gezet of gelegd en de hele groep positioneert zich op de voorscène. Ze krijgen een daverend en joelend applaus als popsterren. De toon is meteen gezet. Er wordt een manuele regenbui opgewekt en iedereen mag meedoen (in de gangen van deSingel werd dit eerst door enkele muzikanten aangeleerd), eerst door de handen over elkaar te wrijven, vervolgens met de vingers te knippen en dan op de borst te roffelen. Het klinkt als een geweldige plensbui, die stilletjes aan afneemt met de bewegingen in tegengestelde modus.
Water wordt de rode draad. Het concert opent met de compositie ‘Big Bang’ vrij naar Eric Satie. Stefaan De Winter (tekst & idee) van Die Verdammte Spielerei neemt het publiek op sleeptouw en begint met het scheppingsverhaal en het ontstaan van de oceanen. Er ontstaan wolken, waarbij hij een grote grijze zak boven zijn hoofd tilt. In de ‘Symfonie nr. 1 The Lord of the Rings’ zitten zware paukenslagen: de donder met lichtflitsen, een zwaar onweer. Hij maakt een toverbrouwsel over water, bevattelijk en aanschouwelijk voor de kinderen en met een olijke knipoog naar de volwassenen.
De tekst baant zich als een rivier meanderend een weg in en tussen de verschillende composities. Een dam, om het water in te dammen, wordt voorgesteld door een groot grijs doek open te vouwen dat inventief uit de grijze wolk tevoorschijn komt. Zijn 5 kompanen van Die Verdammte Spielerei zijn manusje van alles. Boven in het midden is een opening waar het water uit spuit. Een fijn en breed blauw doek gulpt er uit. Water moet stromen en gaat over de hoofden van het publiek tot helemaal achterin de zaal. Deze interventies, en het publiek betrekken bij de handeling, maakt het extra aantrekkelijk voor de allerkleinsten.
Dit waterspuwen gebeurt op de tonen van ‘De Moldau from the other side’ vrij naar B. Smetana. Verder wordt nog ten gehore gebracht ‘Short Ride in a Fast Machine’ van J. Adams, ‘Fanfare for the Common Man’ van A. Copland, ‘Schilderijententoonstelling deel 1’ van M. Moessorgski, ‘Misirlou’ uit de film Pulp Fiction, ‘Gymnopédie nr. 2 van E. Satie, allemaal kundige arrangementen door Jelle Tassyns gemaakt op twee na waar Die Verdammte Spielerei voor tekent.
De muziek maakt kleine golfjes, zoals water dat stroomt. Het verhaal is ook enigszins allegorisch: het water wordt door de industrialisering en milieuvervuiling, plastiek en dergelijke zwaar belast. Het water wil weer naar de bergen, hunkert naar de schone en zuivere natuur. Er vormen zich weer wolken… De kring is rond. De regen valt opnieuw neer in de bergen als een eeuwige kringloop. Er vormen zich beekjes, stromen, rivieren… Het Symfonieorkest eindigt met ‘Spetter, Pieter, Pater’ een compositie van Herman van Veen.
Dat zowel jong als oud genoten heeft van de prachtige muziek, de visuele aspecten en de gekke toeren van Die Verdammte Spielerei uitte zich in het spontane, uitgelaten en oorverdovende applaus en de blije gezichten. En het was overduidelijk te zien: ook de muzikanten beleefden deugd aan dit atypische concert.
Symfonieorkest Vlaanderen & Die Verdammte Spielerei: een schot in de roos, dat smaakt naar meer.
bron: 09.01.2020 – Klassiek Centraal
